دسته: جهان

رسانه‌های ایرانی گزارش داده است که شش شهروند افغانستان به شمول دو زن در اثر گازگرفتگی در شهرستان/ولسوالی قرچک در ۳۰ کیلومتری جنوب‌شرق شهر تهران جان باختند. خبرگزاری ایسنا به نقل از رادفر، مسوول اورژانس شهرستان/ولسوالی قرچک نوشته است: «شش نفر از اتباع افغانستانی در اثر گازگرفتگی جان خود را از دست داده و دو نفر نیز به‌دلیل مسمومیت در شفاخانه این ولسوالی بستری هستند.» در ادامه آمده است که قربانیان این رویداد شامل چهار مرد و دو زن می‌شوند که بر اثر عدم تهویه هوا و گازگرفتگی در یک قهوه‌خانه در شهر قرچک جان باختند. همچنین ایرنا یا خبرگزاری جمهوری اسلامی ایران به نقل از الله‌بخش حبیبی، دبیر ستاد مدیریت بحران ولسوالی قرچک نوشته است که علت وقوع این حادثه از سوی مسوولان در حال بررسی است. براساس تخمین‌های مسوولان ایرانی، حدود پنج میلیون افغانستانی در ایران زندگی می‌کنند. با این وجود روزانه صدها تن اخراج و در مقابل آن صدها افغان دیگر وارد ایران می‌شوند. قابل ذکر است که در پی تسلط حکومت سرپرست بر افغانستان، هزاران نفر از این کشور به‌دلیل فقر و بیکاری و تهدیدات بالقوه به‌گونه‌ی قانونی و غیرقانونی به کشورهای مختلف مهاجرت کرده‌اند. همچنین شمار زیادی از مهاجران افغان در ایران از مسیر ترکیه و کشورهای اروپای شرقی عازم اروپای غربی شده‌اند.

داکتر سلیمان شکور، دانشمند ارشد انجینیری عصب در انستیتیوت پژوهشی لوزان گفت، او و تیمش روی بازگرداندن حسی واقعی به اندام‌های مصنوعی افراد معلول در انستیتیوت تکنالوژی فدرال لوزان در سویس کار می‌کنند. آقای شکور می‌گوید، برای افرادی که دچار قطع عضو شدند، بازگشت حس واقعی لمس، سرما و گرما درست مانند آن‌چه در عضو سالم خود حس می‌کنند، احساسی هیجان‌انگیز است.او علاوه کرد که تمرکز تیم‌شان روی بازگرداندن حس دما به اندام‌های مصنوعی‌ است. این داکتر افغان افزوده است که با قرار دادن الکترودهای حرارتی بر روی انگشتان و بخشی از پوست بازوی باقی‌مانده افرادی که قطع عضو شده‌اند، احساس گرمی یا سردی را به عضو مصنوعی بازمی‌گردانند. به گفته‌ی او، حسگرهای که استفاده شده، نیاز به کاشت یا جراحی ندارد. این حسگر به افراد کمک می‌کند تا گرمای دیگران را احساس کنند و این از جنبه‌های مهم اجتماعی این فنآوری است. وی نتایج این پژوهش را در مجله "ساینس" منتشر کرده و می‌گوید :«چیزی که افراد در دست مصنوعی خود احساس می‌کنند بسیار شبیه به چیزی است که توسط دست سالم خود احساس می‌کنند.» آقای شکور و تیم اش، دستگاهی موسوم به مینی‌تچ (Minitouch) ساخته‌اند که بازخورد حرارتی را انتقال می‌دهد و به طور خاص برای ترکیب با دستگاه‌های پوشیدنی مانند پروتز ساخته شده است. براساس گفته‌های داکتر شکور، مینی‌تچ از یک حس‌گر نازک و پوشیدنی تشکیل شده است که می‌تواند روی انگشت مصنوعی فرد معلول قرار گیرد. طبق معلومات موجود این حس‌گر، اطلاعات حرارتی در مورد جسم لمس شده را تشخیص می‌دهد. اگر جسم فلزی باشد، به طور طبیعی گرما یا سرمای بیشتری نسبت به یک جسم پلاستیکی منتقل می‌کند. سپس حسگری که با پوست بازوی باقی‌مانده فرد در تماس است، گرم یا سرد می‌شود و مشخصات دمای جسمی را که انگشت لمس کرده منتقل می‌کند. این داکتر افغان گفته است، حدود ۲۷ نفر که اعضای بدن‌شان قطع شده بودند، در آزمایش‌های این تیم شرکت کردند که نتیجه‌ی آزمایش ۱۷ نفر از آن‌ها موفقیت‌آمیز بوده است. داکتر سلیمان شکور، متولد افغانستان است، اما او در کودکی از کابل مهاجرت کرده است. وی در سویس ، ایتالیا و آمریکا تحصیل کرده است. او افزود: «امیدواریم بتوانیم این فن‌آوری را به صورتی آسان، ساده و ارزان تهیه کنیم و آن را در اختیار همه‌ی افرادی که به آن نیاز دارند در افغانستان و دیگر کشورها قرار دهیم.» در حالی این داکتر افغان به این دستاورد مهم دست پیدا کرده است که بیش از ۶۰۰ روز است که حکومت سرپرست دختران بالاتر از صنف ششم را از رفتن به مکتب منع کرده‌ است. وزارت تحصیلات عالی حکومت فعلی، زنان و دختران افغان را از تحصیل در دانشگاه‌ها و مراکز آموزشی نیز بازداشته است. در کنار آن زنان از رفتن به‌ باشگاه‌های ورزشی، رستوران‌ها، حمام‌های عمومی، معاینه توسط پزشکان مرد، سفر بدون محرم و کار کردن در موسسات غیردولتی داخلی و بین‌الملی منع شده‌اند.

ولکر ترک، کمیساری عالی حقوق بشر سازمان ملل متحد در واکنش به محدودیت‌های شدید حکومت سرپرست گفت که حکومت فعلی با سرکوب زنان و دختران، توانمندی‌های موجود برای توسعه افغانستان را تخریب می‌کند و این کشور را به فقر و ناامیدی عمیق‌تر می‌کشاند. آقای ترک در یک نشست خبری در جنوا گفت که حکومت فعلی در افغانستان به‌شدت به‌دنبال حذف نیمی از جمعیت [دختران و زنان] از زندگی روزمره هست. او علاوه کرد که چنین نظام آپارتاید جنسیتی، پتانسیل توسعه کشور را از بین می‌برد. کمیساری عالی حقوق بشر سازمان ملل متحد می‌گوید: «من هرگز نخواهم فهمید که چگونه کسی می‌تواند، این گونه ظالمانه روحیه دختران و زنان را پایمال کند، پتانسیل آن‌ها را از بین‌ببرد و کشور خود را به فقر و ناامیدی عمیق‌تر بکشاند.» آقای ترک خطاب به حکومت سرپرست گفت که به‌خاطر مردم افغانستان، آینده این کشور، سیاست‌های سرکوبگرانه علیه زنان و دختران را هرچه‌زودتر لغو کنید. حکومت سرپرست نزدیک به دو سال است که بر افغانستان مسلط شده و در این مدت محدودیت‌های شدید علیه زنان و دختران افغان وضع کرده است. در این مدت دختران بالاتر از صنف ششم از مکتب محروم شدند. دانشگاه‌ها و مراکز آموزشی به دختران بسته شدند. زنان و دختران با فرمان وزارت اقتصاد حکومت از کار در نهادهای غیردولتی داخلی و بین‌المللی نیز منع شد. همچنان در تازه‌ترین مورد زنان و دختران از کار در دفاتر محلی سازمان ملل در افغانستان بازداشته شده اند. این رویکرد حکومت سرپرست انتقادهای جهانی را به همراه داشته است، اما مقام‌های حکومت فعلی بارها موضع‌گیری کشورها درباره‌ی حقوق بشر را دخالت در امور داخلی می‌دانند.

انجمن نشنال جئوگرافیک اعلام کرده است که شبانه بسیج راسخ به‌خاطر فعالیت‌اش در زمینه‌ی آموزش زنان و دختران افغانستانی، برنده‌ی جایزه کاوشگر سال ۲۰۲۳ این انجمن شده است. خانم بسیج عضویت این انجمن را نیز دارد و او موسس مکتب شبانه‌روزی دختران افغانستان موسوم به «سوله» (SOLA) است که اکنون در رواندا فعالیت دارد. جیل تیفنتالر، مدیر انجمن نشنال جئوگرافیک می‌گوید که شبانه بسیج یک رهبر با استعداد و کارکشته است که زندگی خود را وقف آموزش و ارتقای ظرفیت زنان و دختران افغانستانی کرده است. وی تاکید کرد: «ما از شجاعت و تعهد شبانه بسیج جهت ایجاد مسیرهایی برای دسترسی به آموزش و برابری الهام گرفته‌ایم.» این انجمن گفته است که خانم بسیج در دوره قبلی حکومت فعلی در کابل زندگی می‌کرد، تمام زندگی و بزرگسالی خود را وقف آموزش زنان و دختران افغان کرده است. شبانه بسیج گفته است: «من وارث شجاعت تاریخی نسل‌های زنان افغان هستم و ما به آنچه در مکتب سوله انجام می‌دهیم، دست می‌یابیم؛ زیرا برای این کار ایستاده‌ایم.» وی از جامعه‌ی جهانی خواسته است که زنان و دختران افغان را تنها نگذارد. شبانه بسیج راسخ، موسس مکتب شبانه‌روزی سوله در افغانستان است که در کنار آموزش دختران، به فارغان کمک می‌کند تا برای تحصیل در دانشگاه‌های سراسر جهان آماده شوند و در آن ثبت‌نام کنند. این نهاد آموزشی به دختران در ولایت‌ها هم کمک کرده است تا هزینه‌ی تحصیلی دریافت کنند. مکتب سوله در سال ۲۰۲۱ از افغانستان به رواندا تخلیه شده و در آن‌جا اکنون به‌عنوان تنها مکتب شبانه‌روزی دختران افغانستانی فعال است. در حالی خانم بیسج برنده این جایزه می‌شود که  بیش از ۶۰۰ روز است که حکومت سرپرست دختران بالاتر از صنف ششم را از رفتن به مکتب منع کرده‌ است. وزارت تحصیلات عالی حکومت فعلی، زنان و دختران افغان را از تحصیل در دانشگاه‌ها و مراکز آموزشی نیز بازداشته است. در کنار آن زنان از رفتن به‌ باشگاه‌های ورزشی، رستورانت‌ها، حمام‌های عمومی، معاینه توسط پزشک‌های مرد، سفر بدون محرم و کار کردن در موسسات غیردولتی داخلی و بین‌الملی منع شده‌اند.

گراسا ماشل، فعال حقوق زن و همسر نلسون ماندلا، رهبر مقاومت علیه آپارتاید نژادی در آفریقای جنوبی از عملکرد حکومت سرپرست به شدت انتقاد نموده و گفته است که سرکوب زنان و دختران در افغانستان از سوی حکومت افغانستان آپارتاید جنسیتی است و جهان باید با آن مبارزه کند. نشریه‌ی انگلیسی تلگراف به نقل از خانم ماشل نوشته است که جهان باید بر حکومت افغانستان فشار وارد کند و نشان دهد که جامعه‌ی بین‌المللی تبعیض آنان را غیرقابل قبول می‌داند. وی با ابراز نگرانی از شرایط فعلی زنان و دختران افغان می‌گوید که واکنش جامعه‌ی بین‌المللی نسبت به افرادی که اکنون حکومت می‌کنند و محدودیت‌های شدیدی علیه زنان اعمال کرده اند، نرم بوده است. خانم ماشل تاکید می‌کند: «حکومت فعلی پس از سرنگونی دولت افغانستان که تحت حمایت بین‌المللی بود، به‌طور فزاینده‌ای زنان و دختران را از زندگی عمومی حذف کرد. این نوعی آپارتاید است، آپارتاید جنسیتی. من با این نوع تعریف موافقم.» او از جامعه‌ی بین‌المللی و نهادهای حقوق بشری خواسته که جهان همان استقامتی که برای مبارزه با آپارتاید نژادی در آفریقای جنوبی به کار گرفته، باید آن را در افغانستان نیز اعمال کند. همسر نلسون ماندلا بیان کرد که جامعه‌ی جهانی و کشورها نمی‌تواند تصمیم‌گیری در مورد آینده‌ی ۵۰ درصد جمعیت افغانستان (زنان و دختران) را به حکومت فعلی واگذار کند. این فعال حقوق زن بیان کرد: «ما باید راه خلاقانه‌ای برای درگیرکردن آنان پیدا کنیم و حکومت سرپرست را به چالش بکشیم تا بگویند این از نظر انسانی غیرقابل قبول است.» وی می‌گوید که تبعیض صرفا به‌دلیل زن بودن علیه زنان و دختران افغان غیرقابل قبول است. خانم ماشل یک سیاست‌مدار برجسته‌ و فعال حقوق زن است که برای رسیدگی به مشکلات جهانی تلاش می‌کند. او از سال ۱۹۹۸ تا ۲۰۱۳ با سامورا ماشل، رییس‌جمهور سابق موزامبیک و سپس با آقای ماندلا ازدواج کرد. خانم ماشل در حالی از جامعه‌ی جهان می‌خواهد که علیه حکومت سرپرست موضع سخت بگیرد که جامعه‌ی بین‌المللی، از جمله سازمان ملل متحد بارها تاکید کرده است که تعامل با حکومت افغانستان ضروری است. همچنین بیش از ۶۰۰ روز است که حکومت سرپرست دختران بالاتر از صنف ششم را از رفتن به مکتب منع کرده‌ است. وزارت تحصیلات عالی حکومت فعلی، زنان و دختران افغان را از تحصیل در دانشگاه‌ها و مراکز آموزشی نیز بازداشته است. در کنار آن زنان از رفتن به‌ باشگاه‌های ورزشی، رستورانت‌ها، حمام‌های عمومی، معاینه توسط پزشک‌های مرد، سفر بدون محرم و کار کردن در موسسات غیردولتی داخلی و بین‌الملی منع شده‌اند.

مولود چاووش‌ اوغلو، وزیر امور خارجه‌ی ترکیه در تازه‌ترین اظهار نظرش گفته است که شمار زیادی از شهروندان افغانستان را به کشورشان بازگردانده‌اند و این روند در دوره حکومت سرپرست افغانستان نیز به شدت ادامه دارد. خبرگزاری آناتولی به نقل از آقای اوغلو نوشته است که این پناه‌جویان افغانستانی توسط هواپیما به کشور بازگردانده شده و این روند ادامه خواهد داشت. وی شمار دقیق پناه‌جویان اخراج شده را بیان نکرده است. این مقام ترکی تاکید کرده است: «به‌دلیل جنگ داخلی از سوریه مهاجران زیادی به ترکیه آمدند، همچنان از افغانستان نیز به همین شکل از طریق مرز ایران آمده‌اند.» اما او در بخشی از صحبت‌هایش گفته است که ترکیه به نیروی کار در بخش زراعت و مالداری، صنعت و بازار نیاز دارد و نمی‌تواند همه‌ی پناه‌جویان را اخراج کند. وی به احداث دیوار در مرز ایران اشاره نموده و گفت: «شماری از مهاجران این‌جا عبور می‌کنند، اما تصاویر منتشر شده در رسانه‌های اجتماعی با هدف تحریک افکار عمومی به اشتراک گذاشته می‌شوند.» ترکیه میزبان بیش از ۳.۷ میلیون پناه‌جوی سوری و بیش از سه‌ صد هزار پناه‌جوی افغان است. این در حالی است که مدیریت امور پناهندگان ترکیه چندی پیش اعلام کرده بود که کشورش در سه ماه سال ۲۰۲۳ حدود ۱۰ هزار پناه‌جو را از ترکیه اخراج کرده است که سه هزار و ۲۷۷ تن از آن‌ها به افغانستان بازگردانده شدند. با این وجود روزنامه «دیلی‌صباح» ترکیه در ۸ ژانویه سال جاری گزارش داده بود که از آغاز سال ۲۰۲۲، در مجموع ۵۵ هزار و ۵۰۲ شهروند افغانستان با ۲۱۳ پرواز چارتر به این کشور بازگردانده شده‌اند و یا در برنامه اخراج هستند. با تسلط حکومت فعلی بر افغانستان موج تازه‌ای از مهاجرت شکل گرفت که بیشتر این افراد به ایران و پاکستان مهاجر شدند. همچنین شمار زیادی از مهاجران افغان در ایران از مسیر ترکیه و کشورهای اروپای شرقی عازم اروپای غربی شدند.

برنامه جهانی غذا (WFP) در افغانستان خواستار همکاری ایران برای انتقال کمک‌های بشردوستانه‌ی هند از طریق بندر چابهار و خط آهن خواف-هرات به این کشور شده است. سفارت جمهوری اسلامی ایران در کابل امروز (دوشنبه، ۱ جوزا) در توییتی نوشته است که سیائو وی لی، نماینده‌ی برنامه جهانی غذا در افغانستان با معاون سفارت ایران در کابل در این زمینه گفتگو کرده است. این سفارت تاکید کرد که با توجه به جایگاه ایران در منطقه، نماینده‌ی برنامه جهانی غذا خواستار تعمیق همکاری آن کشور برای انتقال کمک‌های بشردوستانه‌ی هند به افغانستان شده است. سفارت ایران گفته است که برنامه‌ جهانی غذا خواهان انتقال‌ کمک‌های هند از بند چابهار و خط آهن خواف-هرات است. هند می‌گوید که به افغانستان گندم و دارو کمک می‌کند. قابل ذکر است که سال گذشته کمک‌های هند از جمله گندم از طریق کشور پاکستان به افغانستان منتقل شد. در حالی نماینده‌ی برنامه جهانی غذا این موضوع را مطرح می‌کند که قبلاً این سازمان با ابراز نگرانی از وضعیت کمک‌های بشردوستانه در این کشور گفته بود که ۲۰ میلیون افغان روزانه غذای کافی برای خوردن ندارند و گرسنه می‌خوابند. این سازمان تاکید کرده که حدود چهار میلیون کودک و مادر در افغانستان با سوءتغذیه شدید مواجه‌ هستند. با سلطه‌ی حکومت فعلی بر افغانستان، این کشور در بحران عمیق بشری فرو رفته است. بساط فقر و گرسنگی گسترده‌تر شده است و بیشتر سرمایه‌گذاران داخلی و خارجی کشور را ترک کرده‌اند.

ریحانه برناوی، اولین فضانورد زن از عربستان سعودی راهی ایستگاه فضایی بین‌المللی شد. موشک فالکون ۹-اسپیس‌ایکس که حامل برناوی و همراهانش است، عصر یکشنبه در ساعت ۵:۳۷ به وقت محلی (بامداد دوشنبه ساعت ۲:۰۷ به وقت افغانستان) از فلوریدای آمریکا برخواست. این تیم شامل پگی ویتسون، فضانورد سابق ناسا است که چهارمین پرواز خود را به ایستگاه فضایی بین‌المللی انجام خواهد داد، جان شافنر؛ تاجر آمریکایی، ریحانه برناوی؛ محقق سرطان سینه و علی القرنی؛ خلبان جنگنده‌ی نیروی هوایی سلطنتی عربستان است. ریحانه برناوی، می‌خواهد با قدم‌گذاشتن در مسیری جدید، الهام‌بخش هم‌وطنان خود باشد. ریحانه و علی نخستین افرادی از کشورشان هستند که به ایستگاه بین‌المللی می‌روند، اگرچه پیش از این هم فضانوردان عربستان به فضا رسیده بودند. قرار است که فضانوردی از امارات متحده عربی در ایستگاه فضایی از آنان استقبال کند. ماموریت اکسیوم ۲، ریحانه برناوی را به اولین زن عربستانی تبدیل می‌کند که تا به حال به فضا رفته است. خانم برناوی قبل از پرواز گفته بود: «این یک رویا برای همه است. فقط می‌توانم بفهمم که این امکان‌پذیر است. اگر من و علی می‌توانیم، آنان هم می‌توانند.» نخستین زن فضانورد عربستان قبلاً نیز گفته بود: «بسیار مفتخر و خشنودم که نماینده‌ی تمام رویاها و امیدهای همه‌ی مردم عربستان سعودی و زنان هم‌وطنم هستم. این فرصتی عالی برای من است تا نماینده‌ی کشورم باشم و رویاهای آن‌ها را نمایندگی کنم.» عربستان سعودی، پس از امارات متحده‌ی عرب، دومین کشور حوزه‌ی خلیج است که در ماموریت‌ها و انکشافات فضایی، فضانوردان خود را اعزام می‌کند. عربستان سعودی در جستجوی راه‌های متنوع برای تقویت اقتصاد و تجارت این کشور است که اکنون به پیمانه‌ی گسترده متکی بر فروش نفت است. در همین راستا شهزاده محمد بن سلمان، ولیعهد عربستان سعودی، در چند سال اخیر اصلاحاتی را در آن کشور آورده که افزایش حضور و نقش زنان در عرصه‌های مختلف بخشی از این اصلاحات است. همچنین عربستان سعودی در یک ماه گذشته تغییرات زیادی در انتصاب زنان در پست‌های رسمی و مهم داشته است که از آن جمله ساره السید در پست معین وزارت خارجه عربستان سعودی، هیفا بنت عبدالرحمان الجدیع به حیث سفیر عربستان در اتحادیه اروپا و نسرین الشبل به عنوان سفیر عربستان در فنلند به کار گماشته شدند. در حالی یک زن مسلمان از کشور عربستان سعودی که قبله‌ی مسلمانان قلم‌داد می‌شود، به فضا می‌رود که در افغانستان بیش از ۶۰۰ روز است که حکومت سرپرست دختران بالاتر از صنف ششم را از رفتن به مکتب منع کرده‌ است. همچنین وزارت تحصیلات عالی حکومت فعلی، زنان و دختران افغان را از تحصیل در دانشگاه‌ها و مراکز آموزشی نیز بازداشته است. در کنار آن زنان از رفتن به‌ باشگاه‌های ورزشی، رستورانت‌ها، حمام‌های عمومی، معاینه توسط پزشک‌های مرد، سفر بدون محرم و کار کردن در موسسات غیردولتی داخلی و بین‌الملی منع شده‌اند.

رهبران هفت کشور بزرگ صنعتی موسوم به گروه هفت (G7)، از «نقض سیستماتیک» حقوق بشر و آزادی‌های اساسی از سوی حکومت افغانستان ابراز نگرانی کرده و از حکومت فعلی خواستند که فرمان‌های غیرقابل قبول، به‌ویژه محدودیت علیه زنان و دختران افغان را لغو کنند. رهبران هفت کشور بزرگ صنعتی در اعلامیه‌ی پایان نشست‌شان در هیروشیما؛ در مورد بی‌ثباتی، وضعیت وخیم انسانی و اقتصادی افغانستان شدیداً هشدار داده است. در اعلامیه از حکومت فعلی خواسته شده است که به تعهدات‌شان در زمینه‌ی مبارزه با تروریسم پایبند باشد و اطمینان حاصل کنند که خاک افغانستان برای تهدید یا حمله علیه هیچ کشوری استفاده نمی‌شود. آنان تاکید کردند: «ما شدیدترین مخالفت خود را با نقض سیستماتیک حقوق بشر و آزادی‌های اساسی توسط حکومت افغانستان ابراز می‌کنیم و خواستار لغو فوری تصمیمات غیرقابل قبول، به‌ویژه تصمیمات علیه زنان و دختران هستیم.» رهبران هفت کشور بزرگ صنعتی افزوده اند که افغان‌ها باید از مشارکت کامل، برابر و معنادار در تمام عرصه‌های زندگی برخوردار باشند. همچنان به کمک‌های بشردوستانه و خدمات اساسی دسترسی داشته باشند. همچنین در بخشی از اعلامیه آمده است که رهبران گروه (G7) از حکومت سرپرست خواسته اند که به قطعنامه ۲۰۲۳/۲۶۸۱ و منشور سازمان ملل متحد، از جمله ماده ۸، احترام بگذارند و از فعالیت‌های بدون محدودیت سازمان ملل اطمینان دهند. آنان تصریح کردند که به انتقال پیام‌های یکپارچه به حکومت افغانستان در هماهنگی با سایر شرکای بین‌المللی ادامه می‌دهند. حکومت افغانستان تا اکنون به خواسته و نگرانی‌های رهبران هفت کشور بزرگ صنعتی واکنش نشان نداده است. احترام به حقوق بشر، لغو محدودیت‌ها علیه زنان و دختران، تشکیل دولت فراگیر و مبارزه با تروریسم از شروط کشورها، از جمله غربی‌ها برای تعامل حکومت سرپرست است. با این وجود بیش از ۶۰۰ روز است که دختران افغانِ بالاتر از صنف ششم از مکتب رفتن محروم شده‌اند. همچنان زنان از حق کار در ادارات غیردولتی و آموزش در دانشگاه‌ها محروم شده و در گشت‌وگذار و پوشش نیز با محدودیت جدی مواجه‌اند.

مسوولان در دادگاه ایران گفته اند که یک مرد افغان متهم به قتل دو زن شهروند افغانستان در درگیری مسلحانه با نیروهای این کشور کشته شده است. محمد حسن‌پور، دادستان عمومی و انقلاب پاکدشت می‌گوید که این رویداد روز گذشته (شنبه، ۳۰ ثور) در شهر تهران رخ داده است. آقای حسن‌پور تاکید کرد که این مرد افغانستانی در شلیک متقابل، دو مامور امنیتی ایران را زخمی کرده و خودش نیز کشته شده است. همچنین بر اساس گزارش پایگاه خبری عرشه آنلاین، این افغان سه روز پیش در شهر ورامین ولایت تهران بعد از مشاجره لفظی، همسر خود را کشت و بعد فرار کرد و در پاکدشت دوست همسرش را نیز به قتل رساند. در ادامه آمده است که متهم بعد از این دو قتل، برای فرار از قانون در منطقه جمال‌آباد پاکدشت مربوط تهران مخفی شد، اما نیروهای امنیتی پناهگاه او را کشف و در درگیری کشته شده است. مسوولان در دادگاه ایران در مورد انگیزه قتل این دو زن جزییات ارائه نکرده است. مقامات عدلی و قضایی ایران گفته‌اند که این موضوع را به صورت جدی بررسی می‌کنند. این در حالی است که حدود ۵ میلیون افغانستانی در ایران زندگی می‌کنند و با تسلط حکومت سرپرست بر افغانستان آمار مهاجران بیش از هر زمانی دیگر افزایش یافته است.